Za vreme hladnog rata, sportski uspeh je imao karakter političkog uspeha i bio je izraz nadmoći jednog od dva civilizacijska bloka. Sve je bilo podređeno istom cilju, a sport je imao upravo instrumentalnu dimenziju, dok je čitava sportska nauka bila podređena imperativu takmičarskog uspeha. Paralelno sa scijentifikacijom svih sfera društva, na taj način je institucionalizovan i profesionalni sport, i on je bio samo jedna od sfera elitne proizvodnje uspeha, odnosno razvoja "proizvodnih snaga" sporta kao takvog→