Moldavija. Zemlje sa pravoslavnom tradicijom u centralnoj i istočnoj Evropi koriste različite varijante ćirilice od XIII veka, s izuzetkom Rumunije koja je usvojila latinicu po oslobođenju od Otomanskog carstva 1881. U Moldaviji je nakon 1989. kao zvanični jezik priznat rumunski (moldavski standard rumunskog), koji se utemeljio na povratku latinice između 1918. i 1940. Na ovaj jezik se pozivaju i ruski govornici koji žive istočno od Dnjestra, u ćiriličnoj varijanti, pravdajući oružanu secesiju Transistrije.
Amerika. Osim glifova Maja i Asteka, koje su u velikoj meri uništili španski misionari, prvi narodi Amerike nisu znali za pismo. Među slogovnih pismima (čeroki, kri itd.) izmišljenih u XIX veku, inuktitut (ᐃᓄᒃᑎᑐᑦ) je dobio lokalni status jednog od zvaničnih jezika 1976. i dominira u autonomnim inuitskim regijama Nunavut i Nunavik.
Evropa. Od ulaska Bugarske 2007, ćirilica je postala treće zvanično pismo EU pored latinice i grčkog alfabeta (1981). Uprkos dugogodišnjem prisustvu, posebno na Balkanu, arapsko pismo nije priznato. Svi jezici koji koriste latinicu, dopunjuju je dijakritičkim znacima (akcentima, sediljom...), osim engleskog.
Srpsko-hrvatski. Jugoslavija je priznavala jednakost dva alfabeta kojima se pisao zajednički jezik Hrvata, Bosanaca, Srba i Crnogoraca. Ali, nakon ratova 1990-ih, bosanski muslimani i hrvatski katolici su odbacili ćirilicu, povezanu sa srpskim nacionalizmom. Odobrenje da se ćirilica koristi u regijama Hrvatske koje su većinski naseljene Srbima izazvalo je 2013. proteste u Vukovaru.
Makedonski. Standardizovan 1945, makedonski ćirilični alfabet je propisao komunistički režim za manjinu ove republike. Nakon sticanja nezavisnosti, Ustav iz 1991. kao jedini službeni jezik određuje makedonski i njegovo pismo. U početku vrlo ograničeno, albanski (koji se piše latinicom) je tamo gde albanska manjina čini preko 20% populacije postao drugi zvanični jezik nakon Ohridskog sporazuma (2001).
Tifinag. Borba za priznavanje Tamaziga, jezika Berbera, pokreće politički život Magreba od sticanja nezavisnosti i od nedavnog libijskog rata. Zvanični status je stekao u Maroku 2011. i u Alžiru 2016. Tuarezi su preko dva milenijuma čuvali svoju „berbersko-libijsku“ grafiju ili tifinagh. Jedinstveni karakterni kôd koji je posedovala nacionalna štamparija Alžira je uništen po naredbi Ahmeda Bena Bele. Ovo pismo predstavlja standard jezika koji se uglavnom piše na latinici.
Afrika. U (…)
