Filozof Olivije Razak upoređuje današnje rijalitije sa „ljudskim životinjama“ (zoos humains) koje su krajen XIX veka izlagali kao „divljake“ iz Afrike ili Okeanije...
U rijalitima se autentičnost smatra superiornijom od fikcije, u meri u kojoj omogućava individuama da se oslobađaju potisnutih želja direktnim samoizražavanjem ili prepoznavanjem sebe u onome što je rečeno. Štaviše, ovaj izraz osigurava uverenje o normalnosti za onoga ko je izložen pogledu gledaoca koji mu liči. Konačno, javno izlaganje anonimnih osoba osnažuje društvenu vezu tako što drugog nepoznatog čini demaskiranim bližnjim. Spektakularna proizvodnja karaktera i etosa, veštačkih i autentičnih, izaziva posebno zadovoljstvo, čije tri dimenzije su radoznalost zbog spontanosti, uzbuđenje zbog intimnosti i olakšanje zbog klasifikacije.
Zahvaljujući ovoj funkcionalnoj definiciji, pojavljuje se neočekivana veza između TV rijalitija i drugačije vrste spektakla: zoološkog vrta. Neki kritičari su uočili ovu vezu, ali su se ograničili na kritikovanje površne sličnosti. U spektaklu realnosti se ne radi o tome da se ljudi tretiraju kao životinje. Radi se o oblikovanju ljudi, kao i životinja, koji su izloženi slici onoga šta bi trebalo da budu.
Ova dva entiteta [rijaliti i zoološki vrt] ne samo da liče jedno na drugo, već su iste prirode. To je očigednije u zoološkim vrtovima u kojima su izloženi ljudi. Od kraja XIX veka pa do početka tridesetih godina XX veka, egzotične trupe su se pokazivale diljem Evrope. Ljudske životinje su bile „autentična“ prezentacija tela, ponašanja i načina života individua koje dolaze izdaleka, pružajući gledaocima zadovoljstvo zbog kontakta sa stranim, zbog znanja putem identifikacije sa nepoznatim i olakšanja zbog varenja drugosti. I ovde su se izlagali ljudi koji su odgovarali određenim tipologijama. Konstruisala se zabavna i ubedljiva parada divljaka koji su zapravo pripitomljeni spektaklom, na isti način na koji tigar iz zoološkog vrta nije više tigar u slobodi, ali i (…)
