Ako je ruska intervencija bila odlučujuća u preokretu toka civilnog rata u septembru 2015, kurdske trupe i njihovi saveznici pod kontrolom Sirijskih demokratskih snaga (SDS) igraju glavnu ulogu u povlačenju Islamske države (ID). Najava početkom jula o prestanku američke pomoći opozicionoj vojsci dodatno je istakla jednu činjenicu, koja je od bitke za Kobani 2014. postajala sve realnija: zapadno bombardovanje džihadista može biti efektivno samo sa saveznikom na terenu, kojeg jedino SDS može da pruži.
Zahvaljujući ruskoj vazdušnoj podršci i pomoći stranih vojska (Libanskom Hezbolahu, iranskim i iračkim brigadama, itd), sirijski režim uspeo je u konsolidaciji kontrole nad zapadnim obodom Sirije, gde se nalazi većinski deo stanovništva. Sirijska opozicija izgubila je većinu svojih gradskih uporišta, sa izuzetkom Idliba, gde bivši Front Al-Nusra, preimenovan u Hayat Tahrir Al-Cham (Oslobodilačka organizacija Levanta), osporava hegemoniju drugoj salafističkoj grupi, Ahrar Al-Cham (Islamističkom pokretu Levanta), između dva marginalizovana komadića onoga što je ostalo od Slobodne sirijske armije (SSA).
Od njihovog severnog i zapadnog smanjenja, Jedinice za zaštitu naroda (YPG na kurdskom), stopljene sa SDS-om, postepeno su preuzimale dobar deo desne obale Eufrata. Uz izuzetak kratke (pobedničke) epizode u Hasičeu, nikada se nisu sukobile sa silama režima, već igraju svoju igru. U strahu od osnivanja sirijskog Kurdistana spajanjem kantona Efrin sa dva istočna kantona, Turska je kao odgovor na to direktno stupila na scenu u avgustu 2016, osnaživanjem trupa SSA, pod izgovorom da učestvuje u bitci kod Rake. Ali turskoj vojsci je trebalo duže od tri meseca da preuzme jedan mali grad pod upravom ID-a, Al-Bab. Nakon pada istočnog Alepa, ovo je dalo vremena trupama lojalnim predsedniku Bašar al-Asadu da preseku južni put i stave tačku na turske pretenzicije da igra glavne uloge. Štiteći Ankaru, Rusija posredno štiti status kvo kantona Efrin i napušta borce. Na zaprepašćenje (…)
