Društveno-politički pokreti iz 1968. su uzdrmali društva nekoliko zemalja sa različitim političkim režimima. Od Crvenog trga u Moskvi, gde je osmoro ljudi razvilo zastavu u znak podrške Čehoslovačkoj koju je upravo napala vojska Varšavskog pakta, pa sve do demonstracija i pobuna u Americi, Evropi, Africi i Aziji, omladina je bila ta koja se našla u centru pobune. Ali ona nije bila jedina kategorija društvene mobilizacije: u Francuskoj, Španiji i Italiji radnici/e su se masovno udružili sa studentima/kinjama, a u Japanu su to bili seljaci/anke.
U januaru te godine se održavao kongres u Havani na kojem su prisustvovali/e brojni/e intelektualci/ke, uključujući Žan-Pol Sartra, Simon De Bovoar i Mišel Lerisa. Kubanska vlast, (proslavljena zbog Če Gevere kojeg je bolivijska vojska uz pomoć CIA-e ubila 1967) širi svoj uticaj na celu Latinsku Ameriku i ostatak Trećeg sveta, suprotstavljajući se vlasti Sjedinjenih Američkih Država kao otelotvorenju imperijalizma. Protesti protiv rata u Vijetnamu i bombardovanja civila – a u nekim slučajevima u istočno-evropskim zemljama i protiv sovjetskog prisustva – umnožavaju se diljem sveta. Njihov zajednički označitelj je omladina. U Japanu, primera radi, studenti/kinje iz pokreta Zengakuren – koji istovremeno odbacuju kineski i ruski komunizam, kao i američki kapitalizam – udružuju se sa seljacima/kama da bi u aprilu nasilno protestvovali protiv američkog korišćenja aerodroma u Nariti i protiv američke baze u Okinavi.
Godina 1968. se često predstavljala kao globalni revolt povezan sa oblikom kulturne homogenizacije protesta mladih protiv vlasti i univerzitetskih, porodičnih i drugih hijerarhija, a u nekim evropskim zemljama i protiv kompanija i crkve. Ideje, slogani i oblici borbe su kružili s jednog na drugi kraj sveta baš kao i muzika (rok i pop), stilovi života, kulturni modeli i vrednosti.
Pokret kontrakulture, rođen u Sjedinjenim Američkim Državama, organizirao je u kampusima debate protiv rata u Vijetnamu i stvorio je (…)
