U februaru 2018. godine jedna nepostojeća država proglašena je olimpijskim prvakom u hokeju na ledu. Ona je nastupala pod akronimom OSR, odnosno, „olimpijski sportisti Rusije“. Iako joj je nakon što se saznalo za njen državni doping program zabranjeno da učestvuje na Zimslim olimpijskim igrama 2018. godine (u Pjongčangu), Rusija je uspela da pošalje 168 navodno „čistih“ sportista i sportistkinja – to jest, onih koji do sada nisu optuženi za varanje – da se na njima takmiče pod ovom skraćenicom. Među njima su se nalazili i hokejaši, ponos nacije već šest decenija. Nisu podbacili, osvojivši zlato deveti put od 1956. godine kada je Sovjetski savez spektakuarno stupio na svetsku scenu ove sportske discipline.
Ovakav uspeh (isključivo muški, budući da žene dugo nisu smele da igraju hokej) može delovati prirodno za zemlju klizača i zaleđenih jezera. Ipak, radi se o proizvodu političke strategije bez premca u sportskoj istoriji. „Kako brzo i efikasno nagomilati sportski prestiž?“, bila je dilema Kremlja nakon drugog svetskog rata. Putem takmičenja u sportovima za koje je SSSR imao prirodnih aduta, glasio je odgovor visokih funkcionera. Hokej na ledu bio je idealan, uz dodatnu prednost: bio je isključivi domen kapitalističkog neprijatelja u kom su prednjačili Kanada i Sjedinjene Američke Države. Usled toga, prostim dekretom, Sovjetski savez je regrutovao šačicu sportista koji su se prethodno bavili fudbalom i bandijem, neolimpijskom varijantom hokeja, sa ciljem da ih u par meseci pretvori u hokejaše „kanadskog“ tipa. Sportski rezultati potvrdili su efikasnost ovog poteza. Doduše, ideologija nameće svoja pravila, pa SSSR nije koristio metode popularne u hokeju 50-tih godina – naime, individualni talenat, drskost i sirovu snagu – kako bi pobedio svoje severnoameričke rivale. Pod upravom surovih trenera, on je primenjivao sopstvene argumente, jedine koje su prema sovjetskom viđenju bili vredni: osećaj kolektivne pripadnosti, discipline i stamenosti.
Kanada i Sjedinjene (…)
