Vojne intervencije krše prava naroda na samoopredeljenje: ponavljajuća kršenja međunarodnog prava se često oslanjaju na koncept pravednog rata i, umesto na legalitet, pozivaju se na legitimitet vojnih akcija. Jedan od brojnih primera je bombardovanje koje su Sjedinjene Američke Države, Ujedinjeno Kraljevstvo i Francuska preduzeli u Siriji 14. aprila 2018, kršeći zabranu upotrebe sile određenu poveljom Ujedinjenih nacija.
Protivnik svakog oblika imperijalizma, politikolog Bruno Gig razvija stanovište koje je suprotno dominantnim analizama rata u ovoj zemlji. Citira Amara Bagdaša, generalnog sekretara Komunističke partije Sirije: „U Siriji je, za razliku od Iraka i Libije, oduvek postojao snažan nacionalni savez. (...) Sirija ne bi mogla pružati otpor da se isključivo oslanjala na vojsku. Uspela je da se odupre jer je umela da se oslanja na narodnu bazu“. Podsećajući na nedavnu prošlost, ova knjiga daje jedinstvene informacije o pojmu ljudskih prava, terorizmu, hrišćankama i hrišćanima na Istoku, Izraelu, Sjedinjenim Američkim Državama, evropskoj levici koja legitimira proširenje sfere uticaja Severnoatlantskog saveza (NATO)...
Nekadašnji dopisnik za nemački nedeljnik Die Zeit, Mihael Luders ističe u svojoj knjizi ulogu Zapada u krvavom nasilju na Bliskom istoku. Naslov najavljuje ton: „Oni koji podižu oluju“. Upozorenje kojim knjiga otpočinje podupire filozofiju: „Čuvajte se onih kojima su puna usta ’vrednosti’ umesto da odrede interese“. Luders podseća da je prvi državni udar u Siriji pokrenut izvana, 1949. godine, na podsticaj Centralne obaveštajne agencije (CIA), kako potvrđuje i Robert F. Kenedi Mlađi (nećak predsednika Džona Kenedija). Luders insistira na američkoj odgovornosti za aktuelnu krizu: „Sjedinjene Američke Države svake godine isporučuju na sirijsko bojno polje oružje u vrednosti od 1 milijardu dolara, sankcije Vašingtona i Brisela pogoršavaju uslove života u Siriji, što potom pojačava migraciona kretanja. Druga strana medalje zapadne (…)
