Kada se katarski emir, Tamim ibn Hamad al-Tani obratio Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija, u septembru 2017. godine, njegova zemlja se već tri meseca nalazila pod embargom svojih suseda. Govor koji je održao uzburkao je Dohu, ne zbog naročite oratorske veštine – njegov ton je bio relativno jednoličan – već zbog jedne kratke rečenice koju je on sadržao. „Dopustite mi da ovom prilikom […] kažem koliko se ponosim mojim katarskim narodom, kao i multinacionalnim i multikulturnim žiteljima Katara“, rekao je hvaleći njihovu kolektivnu izdržljivost u odnosu prema blokadi. Ove izuzetne okolnosti su sasvim sigurno uzrok pominjanja Kataraca i stranaca zajedno u jednom zvaničnom govoru. Međutim, iako je markantna, ova slika nacionalnog jedinstva suštinski je čista retorika, jer su razlike u životnom standardu i društvenoj uključenosti između ova dva dela stanovništva ogromne.
Katar i UAE imaju najviši procenat stranih državljana koji u njima rade i borave od svih država Persijskog zaliva. Od 2561643 stanovnika i stanovnice koliko je prebrojano u avgustu 2018. godine. Katarci su činili ubedljivu manjinu od otprilike 10%. Bolju procenu od ovoga teško da možemo dobiti; država svakog meseca ažurira svoj proračun tačnog ukupnog broja stanovnika, ali precizan broj državljana je nemoguće pronaći, kao da se radi o jako poverljivoj tajni. „Ti podaci nisu dostupni”, sa žaljenjem nam je rečeno u ministarstvu za planiranje i strategiju.
Broj stanovnika i stanovnica ove države doživljava eksponencijalni rast od 1986. godine, kada je iznosio 369000, zbog toga što je radna snaga morala da bude uvožena kako bi ispratila tempo ekonomskog rasta : 744000 stanovnika 2004. godine, 1699000 stanovnika 2010. Od tada je porastao za još 50%, a neravnoteža između državljana i stranaca je očigledna: prema popisu iz 2015. godine, Katarci čine samo 1,75% svih zaposlenih 21592 naspram 1233110). Na to treba dodati i nejednakost u zastupljenosti muškaraca i žena (3,12 muškaraca na svaku ženu), jer (…)
