Francuska još od izložbe „Pariz-Moskva“ (1979, Centar „Žorž Pompidu“) nije imala značajniju izložbu sovjetske umetnosti. Postavka Nikolasa Luksi-Gutnikova, koja se između 20. marta i 1. jula može obići u pariskom Gran paleu, popunjava tu prazninu u pokušaju da nadomesti propušteno. U tome donekle uspeva već samim izlaganjem preko četiri stotine radova iz Rusije, ali i Grčke, Letonije i Francuske. Jedinstvenost ove izložbe je – za francusko podneblje – u odluci da se umesto ograničavanja na avangardni pokret, prikažu i radovi koji pripadaju sazvežđu socrealizma, a posebno njegovim prethodnicima, figurativistima iz 1920-ih godina.
Avangardni umetnici vodili su se ambicijom napuštanja umetničke scene i ulaska u društveni život preko dekoracije, štampe, bioskopa, arhitekture, dizajna; povratak istorijskom slikarstvu, portretu i alegoričnim freskama olakšala je činjenica da su državni rukovodioci, željni masovne publike za konzumaciju umetničke proizvodnje, delili tradicionalniji ukus. Izložbeni katalog koncipiran je tako da posetu proširi često sučeljenim autorskim prilozima. Već na samom početku, Žak Ransijer raspravlja s filozofom i teoretičarem umetnosti Borisom Grojsom, čiji pristup često osporava. Hrana za dušu.
