Kontroverza oko antisemitizma koja je zaposela britansku političku scenu prelila se preko granica Ujedinjenog Kraljevstva. Uvodni pasus članka koji je skoro izašao u Njujork tajmsu (New York Times) uporedio je „ukorenjeni antisemitizam“ Laburističke partije sa skrnavljenjem jednog jevrejskog groblja u Francuskoj kako bi sugerisao da je mržnja prema Jevrejima „mesto susreta političkih porodica koje se uglavnom smatraju međusobno veoma udaljenim: ekstremne desnice, određenih delova ekstremne levice, evropskog radikalnog islamizma i različitih struja u dvema velikim američkim partijama “. Ovakav urednički manevar na stranicama pomenutih velikih američkih dnevnih novina pre svega ilustruje način na koji se mediji odnose prema navodnom antisemitizmu levice, naročito Laburističke partije Džeremija Korbina. U oktobru 2017. godine, Hauard Džejkobson je u svojoj kolumni opisao godišnju konferenciju labursta kao orgije mržnje, ustvrdivši, na primer, da je jedan od predloga o kojima se glasalo doveo u pitanje da li se holokaust zaista desio: bezočna laž koju je Njujork tajms bez oklevanja objavio na svojim još uvek prestižnim stranicama.
Slični potezi postali su rutina velikih britanskih medija – uključujući i one najuglednije, poput Gardijana (Guardian) i Bi-Bi-Si-ja (British Broadcasting Corporation – BBC), koji, reklo bi se, ne ulažu nikakav napor kako bi proverili tačnost informacija koje objavljuju kada treba napasti Korbina. Njihova optužba – čija se netačnost ne može dovoljno naglasiti – ponavljana do iznemoglosti, prihvaćena je zdravo za gotovo u delu javnosti. U međuvremenu, širom sveta koriste se slični metodi kako bi se diskreditovale leve vođe koje su, kao i sam Korbin, poznate po tome što podržavaju borbu palestinskog naroda. U pomenutom članku Njujork tajmsa u kome se britanski laburisti porede sa Fidesom, partijom premijera Mađarske Viktora Orbana (radikalna desnica), novinar Patrik Kingsli napisao je da je Ilhan Omar, članica Predstavničkog doma SAD iz redova Demokratske partije, naišla na „jednoglasnu osudu zbog toga što se koristila antisemitističkim stereotipima sugerišući da jevrejski lobiji kontrolišu politički život naše države“, da bi potom insinuirao da ona održava odnose sa „radikalnim islamističkim krugovima“. Ono što se zapravo desilo je to da je Omar govorila o Američko-izraelskom komitetu za javna pitanja (American Israel Public Affairs Committee – Aipac), o čijem se zloglasnom uticaju redovno piše na stranicama... upravo Njujork tajmsa. Štaviše, ona nije ni jednom rečju pomenula nekakav „jevrejski lobi“ : časopis je stoga izbrisao problematičnu rečenicu iz onlajn izdanja, ali se nije udostojio da objavi nikakvu ispravku.
Na čemu se tačno zasnivaju optužbe upućene Korbinu i njegovoj partiji? Laburistički poslanici blerovskog usmerenja i progresivni komentatori često iznose mišljenje da „Laburistička partija ima problem sa antisemitizmom“, iako ga nikada ne ilustruju jasno. Bilo kakav antisemitistički ispad svakako je problem za Laburističku partiju, ali dominantni diskurs nije ograničen na ukazivanje na nasumične ekscese nekog od njenih (brojnih) aktivista i aktivistkinja iz baze: on tvrdi da je Laburistička partija vođena Džeremijem Korbinom postala „neprijateljski nastrojena prema Jevrejima“ i „institucionalno antisemitistička“. Njeno vođstvo čini klika vođena „mržnjom prema Jevrejima“ kojima je „objavljen rat“; za britanske Jevreje, ono predstavlja „egzistencijalnu pretnju“. Ovakve optužbe nikad ne budu potkrepljene dokazima, mada se u medijima pojavljuju daleko više od konkretnih primera državnog rasizma koji utiče na život ogromnog dela populacije.
Optužbe i uvrede
Prva cigla ove pažljivo izgrađene konstrukcije postavljena je na proleće 2016. godine, u trenutku kada je Korbinov položaj bio još nesigurniji nego što su to s teškoćom pokušavali da istaknu alternativni mediji – koji su stali na njegovu stranu u borbi protiv blerističkih poslanika laburističke partije. U tom trenutku počinje kampanja koja je trebalo da na novog vođu laburista svali odgovornost za stvari koje su se nalazile izvan njegove kontrole (pre svega za antisemitističke izjave poslanice Naz Šah, iako ih je ona iznela pre nego što je Korbin došao na čelo partije i pre nego što je sama ušla u parlament), kao i za one koje se prosto nikad nisu desile – poput navoda o zavedenosti partijske grupe na Univerzitetu u Oksfordu mržnjom prema Jevrejima, koji su u međuvremenu dokazani kao izmaštani.
Već tada je način na koji su se mediji odnosili prema ovoj temi karakterisalo odbijanje da se pomenuti incidenti – stvarni ili ne – postave u kontekst. U partiji koja broji više od pola miliona članova i članica, antisemitističke predrasude nužno moraju da se pojave. Da je isti napor uložen u kopanje za ispadima mržnje prema Jevrejima kada su se na čelu Laburističke partije nalazili Toni Bler, Gordon Braun ili Edvard Miliband, (…)
