Zapadni intelektualci i vođe dugo su se sprdali na račun manije sovjetskih režima da vrše reviziju istorije. Međutim, niko od njih nije se potresao kada je Evropski parlament odlučio da revidira istoriju Drugog svetskog rata. Devetnaestog septembra ove godine, njegovi poslanici usvojili su rezoluciju „o važnosti evropskog sećanja za budućnost Evrope“, koja je poistovetila „komunističke i nacističke režime“. Koncept „totalitarnih režima“, koji se u dokumentu javlja dvadeset i dva puta, istom snagom osuđuje Nemačku koja je izvršila invaziju na Sovjetski savez i sam Sovjetski savez koji je invaziju pretpeo, dvadeset i šest miliona sovjetskih žrtava i njihove ubice, generala Georgija Žukova i rukovodioce logora za istrebljivanje. Evropski parlament „tvrdi da ga brine činjenica da se simboli totalitarnih režima još uvek koriste u javnom prostoru i u komercijalne svrhe“. Kako bi se on umirio, treba li promeniti ime pariskog Trga bitke za Staljingrad u „Trg jedinstvenog tržišta“, ili, kao u Mađarskoj, pokušati da se zabrani marka piva na čijoj se etiketi nalazi crvena petokraka?
Rezolucija odlazi korak dalje od ovog rudimentarnog revizonizma. „Drugi svetski rat“, piše u njoj, „otpočeo je kao direktna posledica zloglasnog sporazuma o nenapadanju koji su potpisale vlade Nemačke i Sovjetskog saveza 23. avgusta 1939.“ Istoričari su do sada pripisivali odgovornost za ovaj sukob ratobornom širenju nacističke Nemačke. U naporu da okrivi i Sovjetski savez, rezolucija parlamenta iz Strazbura jednim potezom izbrisala je iz sećanja jedan drugi događaj, moralno isto toliko sramotan, međutim, onaj u kom su učestvovale neprikosnovene evropske demokratije. Reč je o potpisivanju Minhenskog sporazuma u septembru 1938. godine, nakon kog su Francuska i Velika Britanija dopustile Adolfu Hitleru da izvrši invaziju na čehoslovačku oblast Sudete.
Ironijom sudbine, u istom ovom trenutku istoričar Drugog svetskog rata, Kristofer Brauning izlagao je o novim otkrićima u svom istraživanju (…)
