Iako je iz Prvog svetskog rata izašla na pobedničkoj strani, Italija je nakon njega bila u potpunom ekonomskom rasulu. Prve pristalice Benita Musolinija, koji se borio protiv države, „parlamentarizma“ i socijalističke partije, došle su iz redova demobilisanih i nezaposlenih vojnika. Od proleća 1919. godine, on ih je organizovao u borbene grupe, takozvane Fasci di combattimento.
Zahvaljujući sredstvima koja su primale od buržoazije, napose od emilijanskih zemljoposednika, ove grupe krenule su da pokazuju zube od proleća 1920. godine. U trenutku u kom je izbio veliki talas štrajkova, kulminirajući, u septembru, u zauzimanju zemlje od strane seljaka i radničkim okupacijama fabrika, fašističke paravojne formacije, squadristi, učestale su napade na štrajkače, sindikalce i berze rada.
Fašistički pokret koji je, do tog trenutka, zahtevao „zabranu banaka“ i „konfiskaciju neproduktivnih prihoda“, usvojio je nedvosmisleno desničarski program. Vođe krupnih industrijskih preduzeća, poput đenoveske korporacije za proizvodnju čelika ILVA, različitih kompanija iz Lombardije i Pijemonta, banaka i krupnih zemljoposednika povećale su donacije fašističkim grupama.
Donatori
Ovo finansiranje bilo je osnova saveza koji su 1921. godine sklopile vladajuće klase i fašisti. Nasuprot Italijanskoj socijalističkoj partiji (ISP) i Italijanskoj narodnoj partiji (INP), na izborima 15. maja 1921. godine, nastupio je „nacionalni blok“ koji su činili Musolini i liberal Đovani Đoliti. Njihova saradnja omogućila je Dučeu da osvoji Milano i da, nakon marša na Rim, 28. oktobra 1922. godine, dođe na vlast. Njegov ministar finansija, fašistički ekonomista Alberto de Stefani, predstavio je stav novog režima u obraćanju donjem domu parlamenta 25. novembra: „Ekonomski sistem zasnovan na progonu kapitala je ludost.“
Dolazak Adolfa Hitlera na vlast zasnivao se na istoj vrsti saveza sa silom novca. Nacionalsocijalistička nemačka radnička partija (Nationalsozialistische Deutsche (…)
