Razgraničiti Kinu i Indiju stara je poteškoća. U tom regionu, obično se distingiraju tri velike zone (pogledati kartu pored). Na zapadu, Aksaj Čin, koji je pod kineskim rukovodstvom, pruža se duž Ladaka sa indijske strane, duž Sinkjanga i Tibeta sa kineske strane, i pokriva površinu od otprilike 33.000 km2. Centralni deo, istočno od Nepala, odvaja indijske savezne države Himačal Pradeš i Utar Pradeš od Tibeta. Sa 2.000 km2 pod podeljenom kontrolom, on je najmanja od svih osporavanih zona. Napokon, istočni deo koji je pod indijskom kontrolom, podudara se sa granicom između Tibeta i Arunačal Pradeša koji je za vreme britanske vlasti nosio ime North-East Frontier Agency (NEFA). Pokrivajući prosečno 90.000 km2, širi se do Burme. U toj oblasti, granicu zovu „linija Mekman“, po britanskom geometru koji ju je nacrtao, a Britanci i Tibetanci su je sporazumno definisali za vreme Simla konferencije 1914. godine.
U svojoj knjizi Izbori. objavljenoj 2016. godine, bivši indijski ministar spoljnih poslova (2006—2009) i savetnik za nacionalnu bezbednost (2010—2014) Šivšankar Menon piše: „Indija je oduvek smatrala da sa Tibetom deli uobičajenu tradicionalnu granicu koja je pritom bila pravno priznata raznim sporazumima većim delom svoje dužine. Ti sporazumi se konkretno tiču linije Mekman 1914. godine, granice između Tibeta i Sikima, na istočnoj strani, duž basena obronka reka Testa i Amo Ču, koja je zvanično priznata 1906. godine Pekinškim ugovorom, a koji je reafirmisao anglo-tibetansku konvenciju iz 1904. godine odredivši prevlast Kine nad Tibetom, kao i više drugih granica koje su određene od sedamnaestog veka sporazumima između tibetanskih vlada i vođa Džamu i Kašmira i Himačal Pradeša.“
U to vreme, kolonijalne britanske vlasti su naročito bile zabrinute zbog rasta moći Rusije jer je bilo reči o tome da se napravi kontra politika „Velike igre“ — što je izraz koji podseća na taj period intenzivnog rusko-britanskog rivaliteta. Kina im je, s druge strane, delovala (…)
