Odnos turskog društva prema arapskom je ambivalentan, iako se radi o svetom jeziku na kom je napisan Kuran. Za vreme Osmanskog carstva, on je značajno uticao na turski jezik, kako u njegovoj govornoj, tako i u književnoj varijanti. Elita Visoke porte govorila je mešavinu turskog, arapskog i farsija (persijskog): osmanski turski (osmanlica), pisan arapskim pismom. Pored svog verskog karaktera, arapski je, kao i farsi, bio klasični jezik koji se učio u školama na način na koji su to na Zapadu bili starogrčki ili latinski. On je svoj privilegovani položaj izgubio s nastankom turske republike 1923. godine. U želji da svoju zemlju približi zapadnoj civilizaciji, Mustafa Kemal (Ataturk) pokrenuo je niz jezičkih reformi čiji je cilj bila svojevrsna „dezarabizacija“ turskog jezika.
Arapsko pismo napušteno je u korist latinice 1928. godine, a arapsko-persijski elementi jezika pročišćeni su i odmenjeni turskim ekvivalentima. Takođe, nakon što je 1924. godine zabranio medrese — verske škole i mesta ozbiljnog izučavanja arapskog jezika — Ataturk je isključio nastavu arapskog i farsija iz sekularnog školskog programa. Nastava kuranskog arapskog ipak se održala kroz imam hatip škole, uvedene iste godine, kao institucija za obrazovanje duhovnog kadra u Dijanetu, odnosno ministarstvu za verska pitanja. Međutim, 1932. godine elan turkizacije zahvatio je i versku praksu: Ataturk je uveo poziv na molitvu (ezan) na turskom jeziku; prvi put da se tako nešto desilo u čitavom muslimanskom svetu.
Kemalistička elita istovremeno je promovisala propovedi (ibadet) na nacionalnom jeziku, zasnovane na turskom prevodu Kurana. Svi ovi napori pokazali su se kao jalovi, budući da je korišćenje arapskog preživelo, dok se tradicionalni ezan vratio pedesetih godina prošlog veka, za vreme konzervativne vlade Adnana Menderesa. Što se tiče arabofone manjine u Turskoj, najviše prisutne u vilajetima Hataj i Mardin na jugu zemlje, i ona je bila izložena pokušajima jezičke asimilacije koji su bili (…)
