Vojska je zapadna nepobediva. Za njen poraz mogu biti zaslužni samo beskičmeni političari i njihovi lokalni pomoćnici koji beže od borbe. Ovaj mit o zabadanju noža u leđa više od sto godina potpaljuje ruminacije ratnih huškača i njihovu želju za osvetom. A ta osveta podrazumeva i pripremu za neposredni napad. Da bi izbrisao „vijetnamski sindrom“, a iznad svega traumu od napada u kom je 23. oktobra 1983. godine u Bejrutu poginuo 241 američki vojnik, predsednik Ronald Regan izvršio je dva dana kasnije napad na Grenadu. Kako će izgledati ishod scena s kabulskog aerodroma, ponižavajućih za Sjedinjene Države i zastrašujućih za vojnike koji su u tom trenutku služili na terenu?
„Ovo je najveći debakl NATO-a od njegovog osnivanja“, primetio je Armin Laše, favorit Angele Merkel za njenog naslednika na poziciji nemačkog kancelara. Rat u Avganistanu bio je prva intervencija Severnoatlantskog saveza u skladu sa članom 5. njegovog osnivačkog sporazuma: jedna od država članica napadnuta je 11. septembra 2001. godine (iako ne od strane Avganistanaca) i ostatak potpisnica sporazuma pritekao joj je u pomoć. Ovo iskustvo poslužilo je kao podsetnik da kada Vašington i Pentagon predvode vojne operacije, oni svoje saveznike tretiraju kao vazale kojima vrhovni vođa daje pravo na borbu – i umiranje – ali s kojima nema potrebe da se konsultuje oko obustave sukoba. Čak se i London, naviknut na ovakva ponižavanja, pobunio zbog ovog omalovažavanja. Nadajmo se da avganistanski fijasko neće dovesti do jačanja klonulih redova NATO-a koji bi Sjedinjene Države ispratio u nove avanture – na primer, protiv Kine ili Rusije u Tajvanu ili Krimu…
** Ova opasnost utoliko je veća zato što katastrofe do kojih su neokonzervativci doveli u Iraku, Libiji i Avganistanu jedva da su okrnjile njihovu sposobnost za nanošenje štete. Uostalom, ljudsku štetu uvek plaća neko drugi: na Zapadu u sve većoj meri ratuju proleteri. Većina Amerikanaca koji su se borili u Avganistanu potiče iz ruralnih krajeva američke (…)
