Zahtevno i impresivno delo marksističkog kritičara i teoretičara Frederika Džejmsona o Bertoltu Brehtu objavljeno je još 1998. godine. Trebalo je, dakle, više od dvadeset godina da bi ono postalo dostupno na francuskom jeziku (1), što ne znači da je ta studija u bilo kom smislu zastarela. Ovaj nemački dramaturg i pesnik suštinski je obrađen uz pomoć veoma brehtovskih pojmova „korisnosti“ njegovih „različitih pristupa“ koji ga čine „za nas večito živim“ i kao što, očito, kraj prošlog stoleća nema više preterano veze sa sadašnjicom, niti propast „realno postojećeg socijalizma“ sa krizom hegemonije neoliberalizma, uzvišenost Džejmsonovog pristupa čini od ovog dela nešto daleko veće od slučajnosti.
Njegova vezanost za Brehta otkriva sistematično, čak i sistemsko, interesovanje za filozofska, kulturna i umetnička dela antikapitalističkog sadržaja ili uticaja. Samim time, iako je ova knjiga, uz visoku preciznost i erudiciju, posvećena Brehtu, ta posveta ima smisla samo kao posledica činjenice da ga autor smešta u srž kompleksnih problema i tema koje se postavljaju pred razuđeni revolucionarni front umetnosti.
Iako je bogato ukrasima i teško uhvatljivo, ovo delo poseduje centralnu ideju. Brehtov stav izrasta iz „njegovog metoda“. On se, može biti, odnosi na „stvaranje protivrečnosti“ i, samim time, podrazumeva interakciju „stvaralačkog sa negatorskim“. Tako dolazi do glavnog didaktičkog preokreta: „Ići u korak sa promenom, sustizati je, prihvatati njene tendencije kako bismo savijali njene putanje u pravcu koji želimo.“ Jasno se vidi da nam takva hipoteza omogućava da osavremenimo Brehta kao i da uvidimo da njegova pozicija ne može biti drukčija do ona koja istražuje estetsku proizvodnju koja gleda u „pravcu koji želimo“.
To je umetnost koja bira stranu, jer Brehtovi odgovori su odgovori umetnika, svakako često dogmatski nastrojeni, ali nesvodivi na okvire socijalističkog realizma. Takođe, on je umetnik koji čini isto to, odlučujući se za pozorišni prikaz u prilog (…)
