Nakon kineskog poraza u Prvom opijumskom ratu, sporazum iz Nankinga 1842. godine priznaje ustupanje ostrva Hongkong Ujedinjenom Kraljevstvu. Posle Drugog opijumskog rata, tokom Pekinške konvencije 1860. godine, Kina ustupa poluostrvo Kaulun, na severu Hongkonga. Konvencija za proširenje hongkonške teritorije, potpisana 1898. godine između Kine i Ujedinjenog Kraljevstva, uključuje dugotrajan zakup na devedeset i devet godina na području koje će se nazvati Nove teritorije i koje uključuje ostrva oko Hongkonga i Kauluna.
Ta celina, suviše povezana da bi mogla da se rasparča, biće vraćena Kini 1997. godine kao što to predviđa zajednička kinesko-britanska deklaracija koju su 1984. godine potpisali Deng Sjaoping i Margaret Tačer. Hongkong je tad postao prva specijalna administrativna regija (SAR), druga je bila Makao, koji je Portugalija vratila 1999. godine. Peking se, zauzvrat, obavezao da će održati ekonomski i zakonodavni sistem (običajno pravo) tokom pedeset godina, odnosno do 2047. godine.
Naime, od trenutka vraćanja primenjuje se Osnovni zakon SAR-a. Taj tekst, koji služi kao Ustav, napisali su krajem osamdesetih godina predstavnici kineske vlade i kolonije. Sadrži načelo poštovanja osnovnih sloboda i u potpunosti se, dakle, razlikuje od sudske vlasti kontinentalne Kine. Parlament, (Zakonodavno veće — LegCo), predstavlja zakonodavnu vlast. Od njegovih šezdeset članova polovina se bira opštim pravom glasa a druga polovina među predstavnicima različitih društveno-profesionalnih kategorija. Izvršnu vlast vrši osoba koju bira skupština sastavljena od različitih kategorija stanovništva, većinu birača odobrava kineska vlada. Potom tako izabranu osobu Peking zvanično imenuje na pet godina. Cilj hongkonških demokrata je bio da postignu dobijanje izbora opštim pravom glasa. Sama kineska vlada je 2007. godine najavila da je do 2017. godine to moguće.
Protesti su sve brojniji, posebno od 2014. godine kada Peking odbija izbore opštim pravom glasa. Poprimili su (…)
