Tokom porodičnog ručka treba voditi računa da se ne pominju osetljive teme. Time izbegavamo osećaj nelagode, raspravu, pa i obračun, i to spada u osnovna pravila pristojnog ponašanja. Međutim, kada je reč o sabotaži gasovoda Severni tok, koja se dogodila 26. septembra prošle godine, učtiva suzdržanost evropskih lidera graniči se sa kukavičkim ćutanjem. U svakom slučaju, napad koji su izvršile Danska, Poljska i Švedska, zemlje članice Severnoatlantskog saveza (NATO) ili kandidati za članstvo, verovatno u organizaciji državnih vlasti, na infrastrukturu koja uglavnom pripada ruskom konglomeratu Gasprom, ali i, konkretno u slučaju Severnog toka 1, skupini nemačkih, holandskih i francuskih energetskih kompanija, bio je dovoljno značajan da podstakne žustru reakciju istraživačkih novinara i vlasti. Ipak, i jedni i drugi se neobjašnjivo snebivaju da se upuste u svoje uobičajene antiterorističke tirade.
Nakon što je američki novinar Sejmur Herš objavio istragu koja sumnjiči Sjedinjene Države i norveške službe (Substack, 8. februar), istraga koju sprovodi nemačko savezno tužilaštvo usmerava se na drugi kolosek, dostojan policijske fikcije o agentu OSS 117, čiji bi bioskopski naslov veroatno glasio Voda u gasu. Njujork tajms (7. i 16. marta) i konzorcijum nemačkih medija (8. marta) u suštini tvrde da je grupa od šest tajnih agenata, povezanih sa Ukrajinom i prerušenih u turiste, iznajmila jahtu u Rostoku, diskretno se presvukla u kupaće gaće i postavila pet stotina kilograma eksploziva na dubini od osamdeset metara u Baltičkom moru. Da li je to bila diverzija? Ovaj scenario, koji bi svakako privukao veći broj gledalaca od poslednjeg filma Bernara-Anrija Levija o Ukrajini (ukupno 1024 u Francuskoj), zbunuje Vašington post. Ovaj dnevni list (4. aprila) tvrdi da su tevtonski istražitelji usmerili pažnju na ovu jahtu pod uticajem „jedne zapadne obaveštajne službe“, koja je svojim nemačkim kolegama dala „vrlo konkretne poverljive informacije“. (...)
