Reč „genocid“ osmišljena je 1944. godine od strane poljskog advokata Rafaela Lemkina, u njegovoj knjizi Axis Rule in Occupied Europe, dok su se obim i priroda nacističkog „istrebljivanja“ još otkrivali. Sastoji se od grčkog prefiksa genos, koji označava „rasu“ ili „pleme“, te od sufiksa „cid“ izvedenog iz latinkog caedere, što će reći „potući“, „ubiti“. Generalna skupština Ujedinjenih nacija dala mu je status međunarodnog zločina 1946. godine, a od 1948. izdata je i povelja o njemu: Konvenciju o prevenciji i kažnjavanju zločina genocida, koju su od tada potpisale 153 zemlje. Spada u prekršaje kojima Međunarodni krivični sud (MKS) može da se bavi, zajedno s ratnim zločinima, zločinima protiv čovečnosti i zločinima agresije.
To je najteži prekršaj u međunarodnom pravu, koji uključuje kako dela (na primer, masakre), tako i nameru, onu da se određena populacija uništi zbog onoga što jeste (rasa, etnička pripadnost, religija). Poslednji kriterijum je teško odrediti jer počinioci retko otvoreno pokazuju svoje karte. Uz to, za utvrđivanje postojanja namere, Međunarodni sud pravde (MSP) zahteva da se iz onog što je učinjeno ne može izvesti nijedan drugi logički zaključak osim onog o nameri da se počini genocid.
Međutim, pogotovo u vreme rata, postoji više razloga koji uvek mogu objasniti određena dejstvovanja. Do sada su međunarodno priznati sledeći genocidi: genocid nad Jevrejima od strane nacista, genocid nad Tutsijima u Ruandi (Međunarodni krivični tribunal za Ruandu), genocid nad Muslimanima u Srebrenici (Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju i MSP), genocid nad Vijetnamcima i Čamima u Kambodži od strane Crvenih Kmera (Specijalne komore unutar kambodžanskih sudova).
Pošto je genocid kao zločin uspostavljen 1946. godine, događaji pre ovog datuma ne mogu se zakonski oderditi kao takvi. Međutim, mnoge zemlje i regionalne organizacije su, pojedinačno i u skladu sa svojim unutrašnjim pravom, (…)
