Tokom Drugog svetskog rata, Azija je bila poprište nečuvenih katastrofa, koje su bačene u senku zbog konačne pobede Saveznika nad Osovinom. Između 1942. i 1945. godine, Bengal u Britanskoj Indiji, kineska pokrajina Henan, Java u Indoneziji i Indokina trpeli su razorne posledice gladi. U Bengalu, na istoku indijskog potkontinenta, broj žrtava je, 1943. godine, procenjen na tri miliona. Ova tragedija predstavlja važan događaj u savremenoj istoriji ovog regiona.
Od 1757. godine (otkad je pao pod britansku vlast), stalne krize i borbe za opstanak pogađale su Bengal, koji je ranije bio poznat po svojoj plodnoj zemlji. Nakon prve velike gladi 1770. godine, usledile su i druge, tokom druge polovine 19. veka. Kolonijalne vlasti su čak razvile i „kodekse gladi“ (engl. The Indian Famine Codes), direktive pomoću kojih bi se pravovremeno reagovalo na glad, kada bi cena žitarica prešla kritični prag i društvene posledice nedostatka hrane (migracije, krađe, previsok mortalitet) postale očigledne i potencijalno opasne za kolonijalni poredak.
Međutim, glad je hronična stvarnost u Indiji i pored ovih kriznih trenutaka. Društveno-privredne strukture menaju se pod zajedničkim uticajem globalizacije tržišta žitarica i kolonijalne dominacije. Ovo zapravo usmerava seosku proizvodnju ka izvozu komercijalne robe (jute, indiga, pamuka, pirinča) na uštrb potrošačke poljoprivrede. Seosko stanovništvo je u dugovima, njihova prava na vlasništvo nad zemljom su krhka i nad njima su krupni zemljoposednici, zemindari, koji nadgledaju naplatu poreza u ime kolonijalne države. Kolonijalna država veliki deo svojih prihoda crpi iz prihoda od poreza na imovinu i održava poreski pritisak u vreme nestašice.
Iako je glad tokom 20. veka opala, inflacija, niske plate, loši životni uslovi i klimatske opasnosti (suše, cikloni) koje su ugrožavale žetvu, činili su stanovništvo sve krhkijim. Ekonomske poteškoće podstiču radne sukobe i antikolonijalne proteste. Za indijske (…)
