Vreme prolazi, sećanja blede... a zapadno javno mnjenje sve je više uvereno da su Sjedinjene Države odigrale presudnu ulogu u pobedi saveznika u maju 1945. godine. Holivud i Netfliks, koji radije slave američki heroizam nego sovjetski, svakako nisu naučili Zapadnjake da su se ključne bitke rata vodile na istočnom frontu – u Staljingradu i Kursku, a ne u Severnoj Africi, Italiji ili Normandiji. Invazija Rusije na Ukrajinu nije nimalo doprinela da se nešto po tom pitanju dovede u red: lavina površnih poređenja Vladimira Putina sa Josifom Staljinom i Adolfom Hitlerom više je doprinela podsećanju na nemačko-sovjetski pakt iz 1939. godine nego na teške borbe Crvene armije protiv Vermahta. Što se tiče prihvaćenih stereotipa, kao sasvim prirodno nameće se mišljenje koje Ameriku predstavlja kao demokratskog šampiona u borbi protiv nacističke Nemačke. Ipak, to nije bio slučaj. Franklin Ruzvelt postaje predsednik Sjedinjenih Američkih Država pet dana nakon požara u Rajhstagu, mesec dana nakon što je Hitler došao na vlast. Međutim, u inauguracijskom govoru novog demokratskog predsednika (4. mart 1933) ne pominje se situacija u Evropi. A kada, osam i po godina kasnije, 11. decembra 1941, Sjedinjene Države ulaze u sukob sa Trećim Rajhom, London je već bio bombardovan tokom devet meseci od strane nacista, sovjetska vojska se opire kampanji istrebljenja na istočnom frontu, i Čehoslovačka, Poljska, Holandija, Belgija i Francuska su već dugo okupirane od strane Vehrmahta a da, osim verbalne, nije bilo nikakve druge američke reakcije.
SAD se drži podalje od evropskih svađa
Nekoliko razloga objašnjava ovo „kašnjenje”. S jedne strane, prevladavajući osećaj u Sjedinjenim Državama do 1941. godine nije bio želja da se brane demokratske vrednosti „slobodnog sveta” protiv fašističkih režima, već volja da se ovoga puta ostane van evropskih svađa, s obzirom na to da je intervencija Vašingtona tokom Prvog svetskog rata očigledno bila (…)
