„Islamo-levica“ progonila je liberalne demokratije na Zapadu. Premešten iz krajnje desnice u levi centar, ovaj termin (kao moralna panika) podrazumeva da bi radikalna levica – koja je najednom postala „ekstremna levica“ – napravila taktički savez sa političkim islamom na Zapadu, u ime „ujedinjenja“ antikolonijalnih, pa čak i antikapitalističkih borbi. Pridev „islamo-“ ima više tumačenja: odnosi se na evropski pokret Muslimanske braće, na džihadiste, kao i na mirnije islamske strukture. Što se tiče „levice“, ona uključuje, bez mnogo detalja, radikalne ekološke aktiviste, naslednike trockizma ili parlamentarne levičare koji su se odvojili od socijaldemokratije (na primer, Nepokorna Francuska). „Islamo-levica“ nije naučni pojam; koriste ga političari i urednici. Društvene nauke ga ne upotrebljavaju, one se oslanjaju na empirijski pristup i na prikupljanje dokaza.
Ako skrenemo pogled sa Zapada, šta nam istorija muslimanskih zemalja govori o odnosu levice i islama? Od osnivanja Treće internacionale u martu 1919. godine, komunisti arapskog sveta stalno su bili na meti muslimanskih verskih vlasti, zbog njihovog navodnog bezbožništva. Međutim, Arapi sa marksističkim idejama, iako sekularni, nisu bili prožeti ateizmom: palestinski komunista Bandali Saliba Javzi (1871 – 1942) napisao je „Istoriju intelektualnih pokreta u islamu“, povezujući komunističku utopiju sa islamskim milenarizmom. Libanac Husein Marua (1908 – 1987), bivši student verskih nauka na šiitskom univerzitetu u Nadžafu (Irak), postavši komunista, ostavio je u nasleđe ogromno istraživanje: „Materijalističke struje u arapskoj i islamskoj filozofiji“.
Arapski režimi upravljaju islamističkim pokretima
Međutim, prvi islamistički pokreti u arapskom svetu videli su u strankama povezanim sa Moskvom neprijatelje koji ugrožavaju jedinstvo muslimanske zajednice. Ne pridržavajući se kapitalističkog ekonomskog modela, oni osuđuju zapadnjački „materijalizam“ levice i (…)
