Tvrdnja da je levica antisemitska redovno se vraća na dnevni red da bi se ilustrovala ideja spajanja krajnosti. Na kraju 19. veka, zasićenog judeofobijom, nemački socijaldemokratski lider, August Bebel, je antisemitizam definisao kao „socijalizam budala“. U isto vreme, izbila je afera Drajfus u Francuskoj. Desnica je u toj aferi otvoreno izražavala svoj antisemitizam, dok se levica odlučno distancirala od maštovitih ideja i predrasuda, kombinovanih s preživelom katoličkom judeofobijom, koje bi Jevreje dovodile u vezu s instancama finansijske moći.
Da je bilo antisemita na levici, to je jasno. Poznato je koliko su rasističke predrasude postojane. Iako je Crvena armija oslobađala Jevreje od pogromskih hordi u Ukrajini tokom građanskog rata (1917–1921), ni sama se nije sačuvala od antisemitizma, protiv kog je njen tadašnji vođa jevrejskog porekla, Lav Trocki, ponekad bio nemoćan. Međutim, mlada sovjetska vlast borila se protiv ove zaostale pošasti: podržavala je obrazovanje na jidišu i procvat jevrejske kulture. U Moskvi je 1919. godine osnovano Jevrejsko pozorište, čiji su glumci igrali na jidišu. Među njima je bio i Solomon Mikoels, koji je ostao poznat po svojoj ulozi Kralja Lira iz 1935.
Da je levica pak antisemitska, to je neistina. Levica, inspirisana univerzalizmom, borila se tokom celog 20. veka protiv rasizma i judeofobije, što u Francuskoj potvrđuju kako borba Lige za ljudska prava, osnovane tokom Drajfusove afere, tako i borbe radničkih partija, socijalista iz Francuske sekcije Radničke internacionale (SFIO) i Komunističke partije Francuske (PCF).
Tokom dvadesetih i tridesetih godina, francuska nacionalistička desnica stigmatizovala je levicu kao „pojevrejčenu“: porodično poreklo Maksima Litvinova, Grigorija Zinovjeva, Bele Kuna i mnogih drugih lidera Komunističke internacionale, podsticalo je paranoju o velikoj zaveri koju su skovali Jevreji, izmislivši, navodno, ideju komunističke revolucije. Nacistički pogled na svet (…)
