Prisvajanje već naseljenih teritorija, sistem prevlasti zasnovan na diskriminatorskoj administraciji – kolonizacija uvek ide pod ruku sa nasiljem, maltretiranjem i poniženjima. Kolonizovane ljude, „domoroce“ (prema rečniku koji je tada bio na snazi), niko nije predstavljao kao čiste, nevine, iznenađene i paralisane brutalnošću osvajača (brutalnošću koja je veoma retko bila opisivana). Bila je to jedna krajnje kolonijalna slika, koja se pojavila u 16. veku, tokom kolonizacije američkog kontinenta. Zbog toga se moglo (pogrešno) tvrditi da osvojene teritorije nisu imale državne entitete dostojne tog imena i da bi ta njihova zaostalost olakšala, pa čak i opravdala nastanjivanje Evropljana.
Francuskoj je zapravo trebalo sedamdeset godina da „pokori“ Alžir
No, daleko od toga da su kolonizatori (osvajači) i kolonisti (doseljenici) 19. veka nailazili samo na potčinjene narode. Dugačak je spisak otpora koje su širili starosedeoci u Aziji, Africi, Okeaniji. Ustanak je bio najčešći oblik otpora; počeo bi pobunom i ponekad bi se protegao na nekoliko godina, kucajući na vrata rata. Godine 1832, dve godine nakon dolaska francuske vojske, počela je pobuna koju je predvodio Abdelkadir u zapadnom Alžiru. Ovaj „sultan Arapa“ pokreće džihad (sveti rat) protiv Francuza, prozvanih „nevernicima“. Sa svojim trupama prkosio je francuskim generalima, među kojima je bio i ozloglašeni Toma Bižo, poznat po tome što je dimom gušio muslimansko stanovništvo. Sukob je trajao petnaest godina. Iako je Francuska pobedila, emir joj je naneo teške poraze. U tom procesu izbila je i velika kabilska pobuna, koja je trajala od 1850. do 1871. godine i koja je kolonistima stvorila osećaj nesigurnosti. Godine 1901, oko stotinu Alžiraca upalo je u kolonizatorsko selo Margerit, na stotinak kilometara od Alžira. Pet Evropljana je poginulo, ostali su bili povređeni. Francuskoj je, zapravo, bilo potrebno skoro sedamdeset godina da „pokori“ Alžir.
Godine 1878. (…)
