Praćenje terorizma, promocija demokratije, zaštita stanovništva... Sjedinjene Države ne oskudevaju u maštovitosti kada je reč o opravdavanju svojih vojnih intervencija i mešanja u poslove drugih zemalja. Novi argument se pojavi čim prethodni izgubi kredibilitet. Poslednjih godina, Vašington koristi novi još neviđeni narativ, društvenu pravdu, reciklirajući popularne teme zapadnih društava kako bi legitimisao svoje intervencije. Tako misleće glave u Pentagonu i Stejt departmentu, intelektualci iz uticajnih think-tank-ova, predstavnici nevladinih organizacija (NVO) i urednici velikih medija – ukratko, svi koji imaju uticaj na spoljnu politiku – govore o borbi protiv ugnjetavanja žena, zaštiti etničkih manjina i pravima osoba koje pripadaju LGBT zajednici. Ovi se narativi uklapaju u popularne narative među obrazovanom omladinom i određenim radikalnim aktivističkim krugovima, oblikuju novi strateški cilj koji se može koristiti za pravdavanje raznih vrsta mešanja: „kulturno oblikovanje“ (culture forming) zasnovano na zapadnim normama i običajima.
Na prvi pogled, možda iznenađuje to što teme koje promovišu određeni progresivni aktivistički krugovi – krugovi koje neki mediji nazivaju woke (doslovno „probuđeni“) – doprinose intervencionističkim i ekspanzionističkim politikama, često vojnog karaktera. Međutim, ova pojava ne bi trebalo da iznenadi. SAD već dugo koriste moralističke narative kako bi prikrile svoje imperijalističke ambicije. Od XVII veka, anglosaksonski puritanizam, sa svojim moralističkim idealizmom, postavlja univerzalističke priče u središte ljudske istorije. U svojoj sekularnoj verziji, ovaj pristup se ogledao kroz stavove trećeg predsednika SAD Tomasa Džefersona (1801–1809), kada će SAD kao „carstvo slobode“ svojom praksom da izvede druge nacije iz stanja neznanja. Sto godina kasnije, predsednik Vudro Vilson (1913–1921) video je u Prvom svetskom ratu, nakon što je njegova zemlja ušla u sukob, priliku da širi američke političke vrednosti i postavi univerzalni okvir za razumevanje međunarodnih odnosa.
Na pragu 21. veka, moral je i dalje središte američkog intervencionizma. Nekoliko meseci nakon napada 11. septembra 2001, administracija Džordža V. Buša proširila je obim svoje misije: nije više bila reč samo o lovu na Al-Kaidu i njene saveznike, već o „ratu protiv terorizma“. Ovaj utopijski projekat imao je za cilj pacifikaciju raznih kriznih tačaka na planeti putem operacija „promene režima“ (regime change) i „izgradnje nacije“ (nation building). Pokrenut u Avganistanu, proširio se na Irak, a zatim i na čitav Bliski istok. Ove vojne ekspedicije često su bile eksplicitno pravdane promocijom demokratije. Takođe su, kao i pod prethodnim administracijama, uključivale versku dimenziju koja je uticala na definisanje prioriteta. Na primer, razvojna i obrazovna pomoć afričkim zemljama, u okviru prevencije side, dugo je bila uslovljena promovisanjem principa apstinencije, vrednosti bliske američkoj hrišćanskoj desnici. Takvi programi pokazali su se uglavnom neefikasnim, pa čak i kontraproduktivnim.
Dolazak Baraka Obame u Belu kuću u januaru 2009. označio je kraj evangelizma Bušove ere i doneo perspektivu koja je tvrdila da je realističnija. Međutim, umesto da napusti idealističke strategije iz prošlosti, nova administracija ih je samo redefinisala. Nakon „arapskog proleća“ 2011. godine, Sjedinjene Države i njihovi saveznici pokrenuli su vojne operacije u Libiji i Siriji, pozivajući se na humanitarne razloge. Ovaj ideološki okvir bio je deo koncepta „odgovornosti za zaštitu“ (Responsibility to (…)
