Dana 11. novembra, međunarodne sudije u Hagu objavile su pismo Radislava Krstića, bivšeg general-majora Vojske Republike Srpske (VRS). Kao deo molbe za uslovno puštanje na slobodu, bivši komandant Drinskog korpusa prvi put je priznao zločine koje je ranije negirao: „Utvrđeno je da su snage vojske kojoj sam pripadao počinile genocid nad Muslimanima Bosne u Srebrenici u julu 1995. godine, da sam pomagao i podržavao genocid znajući da su neki članovi glavnog štaba imali tu nameru“.
Dvadeset godina ranije, u aprilu 2004. godine, apelaciono veće Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) osudilo je generala Krstića na kaznu od 35 godina zatvora zbog „saučesništva u genocidu“, iako „nije podržavao taj plan“, ali je „znao da omogućavanjem korišćenja resursa Drinskog korpusa značajno doprinosi egzekuciji bošnjačkih zarobljenika“. Genocid, naime, nadilazi „masovna ubistva“ ili „etničko čišćenje“.
Ispitujući zločine počinjene tokom rata u Bosni i Hercegovini, MKSJ – preteča današnjeg Međunarodnog krivičnog suda (MKS) – precizirao je okvire za krivično gonjenje u skladu sa Konvencijom o sprečavanju i kažnjavanju genocida (CPRCG), usvojenom 9. decembra 1948. godine i ratifikovanom od strane 153 zemlje.
Među brojnim masakrima koji su pratili raspad bivše Jugoslavije između 1991. i 1999. godine, kvalifikacija genocida primenjena je samo na masakre koje su snage bosanskih Srba počinile nad više od 7.000 bošnjačkih muškaraca nakon pada Srebrenice u julu 1995. godine. U slučaju Krstić, apelaciono veće je zaključilo da „odgovorni nose žig sramote koji se vezuje za ovaj zločin, dok su osobe koje bi u budućnosti razmatrale da počine ovako gnusan zločin upozorene“.
Po ovom osnovu, Radovan Karadžić, predsednik Republike Srpske, i Ratko Mladić, komandant VRS-a, osuđeni su na doživotne kazne zatvora. Karadžić je osuđen zbog davanja naređenja za eliminaciju bošnjačke enklave, dok je Mladić osuđen zbog napada na zonu pod zaštitom Ujedinjenih nacija i terorisanja njenog stanovništva. Sudije su odbacile tvrdnje da zločini koje su ranije počinile bošnjačke snage u srpskim selima mogu opravdati akcije „odmazde“ koje su predstavljene kao vojne, ali su bile usmerene i na civile, jer su gotovo svi muškarci stariji od 16 godina pohapšeni.
Već tokom leta 1995. godine, organizacije za ljudska prava, poput Amnesty Internationala, upozoravale su na zločine u Srebrenici, koji (…)
