Nekoliko nedelja nakon što je Donald Tramp preuzeo dužnost, svet se pita: dok predsednik Sjedinjenih Država najavljuje zaokrete na sve strane i najavljuje tektonske promene u svetskom poretku – kako će reagovati druge velike sile? Pogledi se usmeravaju ka Kini, Nemačkoj, Indiji, Rusiji... A jedna zemlja gotovo u potpunosti izostaje iz analiza: Japan, četvrta svetska ekonomska sila.
Pre trideset pet godina, sva su svetla bila uprta u japansko ostrvlje. Uporno snažan rast, razuzdana kreativnost... Tada niko nije sumnjao: budućnost čovečanstva oblikuje se u zemlji mange. U mešavini divljenja i straha, naslovne strane su zamišljale nezamislivo: da bi zemlja koja je 1945. bila na kolenima mogla uskoro da nadmaši Sjedinjene Države u stvaranju bogatstva.
Paradoksalno, geopolitička nezainteresovanost za Japan danas i zabrinuto divljenje koje je izazivao 1980-ih godina imaju zajednički koren: odnos te države prema Sjedinjenim Državama.
Nakon kapitulacije 1945, Japan je bio pod okupacijom. Pod komandom generala Daglasa Makartura, Vašington sprovodi ono što su i Amerikanci i Japanci tada nazivali „demokratskom revolucijom odozgo“: agrarna reforma, uspostavljanje parlamentarnog režima, legalizacija Komunističke partije Japana (KPJ), razbijanje monopola, promocija socijalne demokratije i uvođenje ustava čiji član 9. predviđa da se Japan „zauvek odriče rata“. Mere koje bi, kako ističe istoričar Džon Dauer, bile okarakterisane kao „ekstremne“ da su tada bile predložene za primenu u samim Sjedinjenim Državama.
Pobeda komunista u Kini (1949) i izbijanje Korejskog rata (1950–1953) naterali su, međutim, SAD da promene kurs. Prvobitna liberalna i demokratska transplatacija biva napuštena; cilj je sada da se Japan pretvori u „pijuna“ (izraz američke mornarice) u kontekstu Hladnog rata.
Dok Sjedinjene Države oslobađaju ratne zločince zatvorene 1945. kako bi ih postavili na čelo države, stanovništvu se nameće novi američki prioritet, (…)
