Oblikuje se jedna čudna osovina. Ne ona „Zla“ koja bi ujedinila „neprijatelje“ Zapada. Niti ona koja se prostire od Donalda Trampa do Vladimira Putina. Već mnogo šire, podjednako rasprostranjeno koliko i nedovoljno prepoznato savezništvo: Internacionala cenzora, u kojoj rame uz rame deluju autokrate, demokrate i birokrate.
Isključen s digitalnih platformi pri kraju prvog mandata, Tramp je obećavao da će obnoviti slobodu izražavanja u Sjedinjenim Državama. Nadahnjivao je svoje pristalice, čije su često bombastične izjave bile na udaru progresivnih krugova na univerzitetima i društvenim mrežama. Šest dana nakon stupanja na dužnost po drugi put, zabranio je američkom ratnom vazduhoplovstvu da svojim regrutima predaje istoriju crnih pilota iz Drugog svetskog rata. Tri dana potom, dok sa sajtova državnih institucija nestaju određene reči (različitost, isključenost, rod, socioekonomski, nedovoljno zastupljeni...), uredbom se na meti nalaze strani studenti koji izražavaju podršku Palestincima, što se izjednačava sa „podrškom džihadu“. „Pronaći ćemo vas i proterati“, preti Bela kuća. Ubrzo zatim, policija hapsi studenta sa Univerziteta Kolumbija, Mahmuda Halila.
Zatvaranje usta prisutno je i u Evropi. U Francuskoj, dve stotine uglednih predstavnika liberalne buržoazije – među kojima su bivši predsednik Republike, dva bivša premijera i čitav niz gradonačelnika ili poslanika iz desnice ili Socijalističke partije – poziva da se „zaštite Jevreji zakonskim proglašenjem anticionizma novim oblikom antisemitizma“ (Le Monde, 22. mart 2025). Drugim rečima, da se jasan politički stav – koji zastupaju i levo orijentisani aktivisti i ultraortodoksni Jevreji – proglasi krivičnim delom.
Preoblikovan u sukob civilizacija između Brisela i Moskve, rat u Ukrajini služi kao opravdanje za cenzuru. Još 2022. godine, Evropska unija je zabranila emitovanje ruskih kanala RT i Sputnjik, radi „zaštite osnovnih prava i sloboda“ – odluku koju je pozdravio Emanuel (…)
