Savremena psihijatrija nastala je 1838. godine sa zakonom kojim je propisano da svaki okrug mora imati azil za mentalno bolesne. Njih su do tada zatvarali zajedno s delinkventima, skitnicama, siromašnima i invalidima svih vrsta. Realnost je, međutim, ubrzo potopila nade prvih psihijatara, Filipa Pinela i Žan-Etjena Eskirola – ove ustanove prvenstveno su služile uklanjanju neprilika povezanih s ludilom iz javnog prostora. Pacijenti su se uglavnom primali tek nakon interniranja, dugo su tu ostajali i stanje im se često pogoršavalo. Godine 1925, novinar Albert Londres napisao je u Chez les fous (Među ludacima, Arlea, Pariz, 2009) da „zakon iz 1838. nije potekao iz želje da se ljudi koji pate od mentalnih bolesti leče i izleče, već iz straha do kog su ti ljudi dovodili u društvu“. Terapijske metode su u najboljem slučaju bile loše, u najgorem sadističke: hladni tuševi, luđačke košulje, insulinska koma, inokulacija malarije, lobotomije, indukovana epilepsija itd. Prekomerna stopa mortaliteta u francuskim psihijatrijskim bolnicama tokom Drugog svetskog rata – procenjena na gotovo 50.000 pacijenata – dovela je do ukidanja azilskog modela.
Pod podsticajem psihijatara pripadnika škole „razotuđenja“ (francuska struja slična antipsihijatriji, prim. prev.) – Fransoa Toskela, Lusijena Bonafea i mnogih drugih – 1960. godine uvedena je psihijatrijska sektorizacija, zasnovana na podeli zemlje na sektore od po 70.000 stanovnika, sa stacionarnim krevetima i ambulantnim ustanovama. Cilj je bio razviti ambulantnu psihijatriju koja je pristupačna, koja više polaže na društvenu i profesionalnu integraciju pacijenata, koja manje stigmatizuje i koja je sklona izbegavanju dugotrajne hospitalizacije, čak i u slučaju hroničnih patologija, kakve su psihoze (šizofrenija, paranoja) i ozbiljni poremećaji raspoloženja (bipolarni poremećaj, avatar nekadašnje manično-depresivne psihoze). Dva odlučujuća događaja omogućila su ovu promenu: uspostavljanje socijalnog osiguranja 1946. godine, što je značilo da pacijenti više nisu morali da se stavljaju pod prinudnu negu (o čemu su, u ime javnog reda, odluke donosili prefekti, odnosno lokalni direktori policije, prim. prev.) kako bi se pokrili troškovi hospitalizacije; i otkriće efikasnih psihotropnih lekova 1950-ih i 1960-ih. Pacijenti dotad zazidani unutar svog psihotičnog sveta dobili su pristup verbalnoj terapiji, ambulantnoj nezi i psihosocijalnoj reintegraciji putem posebno prilagođenog smeštaja ili zaštićenog zaposlenja. Ovaj pokret „razotuđenja“ oslanjao se i na psihoanalitičke koncepte i prakse koje su od 1960-ih naovamo postale poznate kao institucionalna psihoterapija.
Praktičan napredak jasno se očitava u povlačenju bezbednosne psihijatrije u korist jedne konačno terapeutske psihijatrije: između 1952. i 1988. godine, procenat prinudnih prijema pao je sa 63,4% na 3%, dok je procenat otvorenih hospitalizacija skočio sa 7,8% na 74%. Menjale su se i metode prijema. Godine 1986. skoro devet od deset novih prijema bilo je besplatno. Udaljavanje od modela azila dovelo je do stalnog pada broja kreveta, sa 122.432 1975. godine, na 41.177 2016.
Tokom 1980-ih i 1990-ih, vetrovi promena duvali su kontra sektorske psihijatrije. Nastupila je „nova javna uprava“, koja je na javne usluge primenila pravila koja važe u privatnim preduzećima. Negu bi trebalo pružati po modelu proizvodnje dobara. Bolničko-poslovni model uzeo je maha: „radi bolje s manje“, teži da proizvedeš „nula defekata“ i tako dalje. Bolnice su počele da pružaju usluge koje izlaze iz okvira sektorizacije iz 1960. godine i okrenule se simptomima poput poremećaja spavanja, zavisnostima i samoubilačkim krizama. Te takozvane interdisciplinarne službe podižu imidž ustanova, oslobađaju se ograničenja javne službe i jedu resurse sektorske psihijatrije, koja je sve manje (...)
